___________________________________
ZA DRZWIAMI DISNEY'A
Zastanawialiście się kiedyś, co się dzieje z tymi dziecięcymi gwiazdami Disneya? Za szybko w show biznesie, od razu na pełnych obrotach, obserwowane przez cały świat. Jasne, możesz się z nich śmiać, że są dla małych, naiwnych dziewczynek. Tak właśnie jest. Ale to nie jest niewinny świat. To nie jest kolorowa rzeczywistość z gazet.
Pewnie znasz te historie. Załamania nerwowe po latach na szczycie. Zaczęło się od Britney Spears. Potem poszły kolejne gwiazdki. Te gwiazdeczki jednego sezonu, pamiętasz chociaż ich imiona? Demi Lovato – samookaleczanie, depresja, bulimia. Zaczęło się jak miała 12 lat. Miley Cyrus – dysfunkcyjna rodzina. Nagie zdjęcia. Zaczęła, gdy miała 14 lat. Wszystkich łączy to, że są lub były gwiazdami Disneya.
Powiem ci coś. To wszystko przeczytałam w anonimowym mailu, który dostałam pewnego ranka. Szukałam informacji o ludziach wychodzących z depresji – o tych ludziach, którzy są obserwowani przez fanów, paparazzich. Szukałam na różnych, również amerykańskich stronach. Mail był bardzo niepokojący. Przedstawię wam tu jego treść, przetłumaczoną na polski.
„Od: ghostwriter@gmail.com
Do: *******@gmail.com
Temat: za drzwiami Disneya.
Hej. Widziałem, czego szukasz. Powiem ci szczerze, że podzielę się z tobą tymi informacjami z trochę egoistycznych pobudek: nie chcę już tego trzymać w sobie. Muszę kogoś tym obarczyć. Jesteś pewna, że chcesz to czytać?
Nieważne, jak mam na imię. Powiem tylko, że pracowałem w studiu Disney. Przyszedłem tam akurat, jak zaczynali kręcić te gówniane seriale dla małolatów: Hannah Montana, Czarodzieje z Waverly Place, Słoneczna Sunny. Nie wiem, czy kiedykolwiek widziałaś któryś z tych badziewi, ale pewnie w mniejszym lub większym stopniu słyszałaś o tych ‘gwiazdeczkach’. To tak naprawdę rozpieszczone gówniarze, ale powiem ci: cholernie im współczułem. Jak ja miałem 14 lat, to martwiłem się tylko tym, że mam za dużego pryszcza na brodzie lub czy dostanę się na domówkę do seniorów.
Zastanawiasz się może, skąd oni się biorą? Z reguły to dzieciaki z małych miast. Marzące o karierze, sławie, pieniądzach. O tak, dostają to wszystko. I jeszcze więcej. Spójrz w ich mętne oczy i sztuczne uśmiechy. Po oczach widać, czy uśmiech jest szczery. Ich – nigdy.
Oni nie dożyją trzydziestki. Wiem to. I myślę, że też to czujesz. Autodestrukcja. W jeszcze większym stopniu niż wszyscy inni. Możesz pomyśleć sobie, że przecież każdy był kiedyś młody. Jasne, ja też piłem piwo, czasem zajarałem fajkę lub zielsko. Ty pewnie też? Ale oni uciekają. Nieustannie.
Widziałem te dzieciaki i patrzyłem, jak podpisują własne akty zgonu. Dosłownie. Rodzicie pobieżnie czytali umowy, niewiele rozumiejąc. Jeśli raz się podpiszesz, jesteś ich na zawsze. Nawet, jak już cię przeżują, wyplują i zostawią. Już zawsze będziesz dzieckiem Disneya. Nie uciekną od tego. Biedne dzieciaki, naprawdę.
Ale dość tego trucia, przejdę do sedna. Wszystko co o nich słyszysz, jest zaplanowane. Celowo ich niszczą, a te dzieciaki, załamane jeszcze bardziej, sięgają głębiej. I potem widzisz siedemnastolatki chodzące po klubach bez majtek, uprawiające seks z przypadkowymi ludźmi, a następnego dnia uśmiechają się przy cukierkowych posterach swoich seriali. Cześć, jestem Hannah Montana. Jestem taka szczęśliwa.
Ktoś ich ciągle obserwuje. Chodzi za nimi. I tak zamyka się krąg. Uciekają. Wpadają w kolejne nałogi. Kariera się załamuje. Disney mówi: ŻEGNAM. A oni? Zamykają się w domach, w ciemnym pokoju oglądają seriale ze swoim udziałem. Uśmiechają się nieobecnie.
Słyszałaś o Andy Tornillo? Raczej nie. Na przełomie 2000/2001 miała być nową gwiazdą serialu pt. Amazing A. Typowy serial dla nastolatek, z chłopakami, szkołą w tle. Sama wiesz. Andy Tornillo, miała zaledwie 14 lat, ale była bystrą dziewczyną. Od początku czuła, że coś jest nie tak. Że obiecują jej za dużo. Że to się na niej zemści. Po podpisaniu umowy na pierwszy sezon serialu, Andy zaczęła czuć się coraz gorzej. Ciągle wymiotowała, miała ataki paniki, kilka razy zemdlała. W końcu dostała ataku serca. CZTERNASTOLATKA. Podobno coś wystraszyło ja na śmierć. W dłoni zaciskała kawałek papieru z nabazgranym ‘on mnie widzi’. Jak myślisz, kto?
Wiem, że to jest chaotyczne. Sam do dzisiaj nie wiem, KTO lub CO stoi na najwyższym szczeblu w tej cholernej stacji. To nie są niewinne seriale. To nie są bajki dla dzieci. Spójrz na ich twarze. Ich oczy proszą o pomoc.”
Demi Lovato próbowała popełnić samobójstwo. Kilkukrotnie. Anonimowi ludzie z jej otoczenia wspominali, że podczas jej ratowania, dziewczyna rzucała się krzycząc: On tu jest! Pozwólcie mi uciec!. Jak myślisz... o kogo chodzi?
OPUSZCZONY PRZEZ DISNEY'A
Niektórzy z was mogli słyszeć, że Disney jest odpowiedzialny za przynajmniej jedno, żywe Miasto Duchów. Disney zbudował Wyspę Skarbów, ośrodek w Baker's Bay na Bahamach. NIE BYŁ wymarłym miastem od początku! Statki wycieczkowe Disneya zatrzymywały się w ośrodku i zostawiały turystów, aby wypoczęli w luksusie. I to jest FAKT. Sprawdźcie to sami. Disney włożył tam $30,000,000 ... tak, trzydzieści milionów dolarów. A potem porzucili.
Disney obwiniał płycizny (zbyt płytko dla ich statków), a nawet padło oskarżenie w stronę grupy pracowników, mówili, że skoro mieszkają na Bahamach, to są zbyt leniwi, aby wypełniać swoje obowiązki. I tu kończy się znana wersja tej historii. Powodem nie był ani piasek, ani tym bardziej lenistwo pracowników. Obie to tylko wygodne wymówki. Szczerze wątpię, aby miało to jakikolwiek związek z prawdą.
Czemu nie kupuję oficjalnej wersji? Przez Pałac Mowgliego. Niedaleko plażowego miasta zwanego Szmaragdową Wyspą w Północnej Karolinie, Disney zaczął budowę Pałacu Mowgliego pod koniec lat 90'. Pomysł zakładał ośrodek stylizowany na dżunglę z ogromnym, tak, zgadliście, PAŁACEM w centrum tego wszystkiego. Jeśli nie wiecie kim jest Mowgli, to lepiej przypomnijcie sobie Księgę Dżungli. To jedna ze starszych kreskówek Disneya. Mowgli jest porzuconym dzieckiem, wychowanym w dżungli przez zwierzęta i jednocześnie zastraszany/ścigany przez inne.
Pałac Mowgliego od początku był kontrowersyjnym przedsięwzięciem. Disney kupił ogromny, bardzo drogi teren pod budowę, wokół tych zakupów wybuchło kilka skandali. Lokalny rząd twierdził, że to "wspaniały obszar" na budowę domów dla ludzi, a potem zmienili zdanie i sprzedali wszystko Disneyowi. W pewnym momencie zburzono nawet dom, który dopiero co postawiono, bez wyjaśnienia. Ziemie zagarnięte przez rząd miały służyć budowie jakiejś fikcyjnej autostrady. Wiedząc już co się dzieje, ludzie zaczęli ją nazywać Autostradą Myszki Miki.
Pojawiły się plany. Kilku cwaniaczków zarządu Disneya zwołało zebranie miejskie. Chcieli wmówić wszystkim, jak dochodowy to będzie projekt. Kiedy pokazali projekt, ten gigantyczny Indyjski Pałac... otoczony DŻUNGLĄ... z załogą składającą się z kobiet i mężczyzn w skórach, z plemiennymi narzędziami... cóż, wystarczy, że napiszę, że ludziom oczy wyszły z orbit. Mówimy o ogromnym Indyjskim Pałacu, Dżungli i skórach nie tylko w centrum dość bogatego regionu, ale także w jakiś sposób ksenofobicznego, na południu USA. Była to dość sporna mieszanka.
Ktoś z tłumu chciał wejść na scenę, ale szybko wyniosła go ochrona, zdążył tylko połamać jedną z tablic na kolanie. Disney właściwie to samo zrobił z tą społecznością, złamał ją na kolanie. Domy zostały zrównane z ziemią, ziemia oczyszczona, i nikt nie miał w tej sprawie nic do powiedzenia. Lokalna telewizja i gazety były przeciwko ośrodkowi od początku, ale jakieś chore powiązania marketingu Disneya z miejscowymi dały o sobie znać i wkrótce media zmieniły zdanie. W każdym razie, Wyspa Skarbów, Bahamy. Disney utopił w tym te miliony, a potem olał. To samo stało się z Pałacem Mowgliego. Ukończono jego budowę. Goście już nawet przebywali w ośrodku. Okolice były zalewane napływem turystów, co wzmagało napięcie i irytowało przyjezdnych.
I nagle wszystko się zatrzymało. Disney zamknął ośrodek i nikt nie wiedział co myśleć. Ale byli całkiem zadowoleni z tego powodu. Strata Disneya była całkiem zabawna dla ludzi, którzy nie chcieli tego od początku.
Szczerze mówiąc, to nie interesowałem się sprawą więcej, zamknęli to ponad dekadę temu. Mieszkam może ze cztery godziny drogi od Szmaragdowej Wyspy, więc tak naprawdę słyszałem tylko ploty i nie brałem ich na poważnie. I wtedy przeczytałem artykuł od kogoś, kto zwiedził Wyspę Skarbów i napisał o tym całego bloga, o wszystkich popierdolonych rzeczach, które tam znalazł. Rzeczy po prostu... zostawiono.
Wyposażenie roztrzaskane, powycierane, prawdopodobnie wszystko zniszczone przez rozgoryczonych pracowników, którzy stracili swoje posady. Całkiem prawdopodobne, że okoliczni mieszkańcu też brali w tym udział. Ludzie byli po prostu wściekli na Wyspę Skarbów tak, jak ci tutaj na Pałac Mowgliego.
Dodatkowo krążyły plotki, że Disney wypuścił wszystko ze swoich akwariów do pobliskich wód, gdy zamknęli ośrodek... wliczając rekiny. Kto nie chciałby na tym zarobić? Zmierzam do tego, że ten blog o Wyspie Skarbów dał mi do myślenia. Mimo, że wiele lat minęło od zamknięcia, pomyślałem, że może być fajnie trochę pozwiedzać Pałac Mowgliego. Zrobić kilka zdjęć, opisać swoje doświadczenia i pewnie wziąć coś ze sobą na pamiątkę. Nie powiem, żeby mi nie zależało, ale szczerze to zajęło mi rok, żeby się zebrać i tam pojechać. W ciągu tego roku, szukałem informacji o Pałacu... a raczej próbowałem znaleźć cokolwiek.
Oczywiście żadna oficjalna strona Disneya nie wspominała o tym ani słowem. Wszystko usunięto do cna. Co dziwi mnie jeszcze bardziej, nikt przede mną nie pomyślał o napisaniu bloga o pałacu albo wrzucić zdjęcia. Na żadnej ze stron lokalnej telewizji ani gazety nie było wzmianki o tym miejscu, ale można było się tego spodziewać, przecież byli za Disneyem. Przecież nie ośmieszaliby samych siebie, no nie? Ostatnio dowiedziałem się, że korporacje mogą poprosić Google, na przykład, o usunięcie linków z wyników wyszukiwania... w zasadzie bez powodu.
Więc to nie chodzi o to, że nikt nie mówił o ośrodku, ale o to, że ich wypowiedzi są niedostępne. Ostatecznie ledwo znalazłem ośrodek. Wszystko, co miałem, to stara jak cholera mapa, którą dostałem pocztą w latach 90'. Była to broszura promocyjna wysyłana do ludzi, którzy odwiedzili Disney World, a biorąc pod uwagę, że byłem tam w latach 80', to zapewne była bardzo aktualna. Nie miałem zamiaru na niej polegać. Po prostu leżała z książkami i komiksami z dzieciństwa. Przypomniałem sobie o niej kilka miesięcy po rozpoczęciu zbierania informacji, a potem kilka kolejnych tygodni, żeby ją znaleźć w schowkach rodziców. Ale ZNALAZŁEM ją.
Miejscowi nie pomogli, gdyż większość przeprowadziła się tu najwyżej parę lat temu... a ci starsi drwili ze mnie i robili niezbyt ładne gesty, gdy tylko mówiłem Gdzie znajdę Pałac.... Dojazd prowadził mnie przez niezwykle długi korytarz przerośniętych roślin tropikalnych, które najwyraźniej zdziczały i rozrosły się po tym obszarze mieszając się z lokalnymi gatunkami. Próbowały przejąć teren.
Byłem pod wrażeniem, gdy dotarłem do bramy frontowej. Potężna, monolityczna drewniana brama, której podpory po obu stronach wyglądały, jakby był wycięte z gigantycznych sekwoi. Sama brama w kilku miejscach była podziurawiona przez dzięcioły i przeżarta przez insekty. Na bramie wisiała metalowa tabliczka, jakiś byle jak odcięty kawałek z napisem wykonanym ręcznie czarną farbą: OPUSZCZONY PRZEZ DISNEYA. Od razu wiadomo, ze to robota dawnych mieszkańców lub pracowników, którzy chcieli w ten sposób wyrazić protest. Bramy były otwarte na tyle, aby dało się przez nie przejść, ale samochód się już nie zmieści.
Wziąłem aparat cyfrowy i mapę, na której tylnej okładce był plan ośrodka. W środku sytuacja z roślinami wyglądała tak, jak na zewnątrz. Drzewa palmowe były zaniedbane i stał poszarpane wśród swoich własnych kokosów. Banany tak samo, wokół pełno fermentujących owoców i owadów. Można to nazwać rodzajem konfliktu między porządkiem i chaosem, równo posadzone rzędy kwiatów i bylin, a z drugiej strony przerośnięte chwasty i śmierdzące, czarne grzyby.
Wszystko to, co zostało na zewnątrz, było zniszczone, gnijące drewno i kawałki bliżej nieokreślonych materiałów. To, co było najprawdopodobniej informacją turystyczną lub jakimś barem, teraz było kupą gruzu, zniszczone przez wandali, dobite kaprysami pogody. Jedną najbardziej interesujących rzeczy tutaj był posąg Baloo, przyjaznego niedźwiedzia z Księgi Dżungli, który stał na czymś w rodzaju dziedzińca przed głównym budynkiem. Machał powitalnie w zasadzie do nikogo, patrząc w dal z zabawnym uśmiechem, szczerząc zęby, ptasie odchody pokrywały praktycznie całą powierzchnię jego futra, natomiast na podstawie zadomowiły się winorośle.
Podszedłem bliżej głównego budynku - Pałacu - i zobaczyłem, że ściany pokryte są graffiti, a oryginalna farba się złuszczyła i odpadła. Drzwi wejściowe nie był po prostu otwarte, zostały wyjęte z zawiasów i ukradzione. Nad drzwiami, czy też nad tym, co nimi kiedyś było, ktoś ponownie namalował OPUSZCZONY PRZEZ DISNEYA. Chciałem wam opowiedzieć o tych wszystkich wspaniałościach, które znalazłem w Pałacu. Zapomniane posągi, porzucone kasy, żyjące w tajemnicy społeczeństwo bezdomnych żebraków... ale nie. Wnętrze budynku było tak puste, że miało się wrażenie, że ludzie ukradli nawet gzymsy.
Wszystko, co było zbyt duże, by to ukraść... lady, biurka, wielkie sztuczne drzewa... leżały wśród tej wypełnionej echem komnaty, która wzmacniała wszystkie dźwięki, a każdy mój krok wydawał się być strzałem z karabinu. Sprawdziłem plan piętra, po czym zwiedziłem wszystkie lokacje godne uwagi. Kuchnia była taka, jak można sobie wyobrażać... przemysłowa linia produkcyjna ze wszystkimi bajerami, nie oszczędzano na tym. Każda szklana powierzchnia była stłuczona, każde drzwi zdjęte z zawiasów, każda metalowa powierzchnia pognieciona i skopana. Całe to miejsce śmierdziało, jak stare szczyny. Wielka zamrażarka, teraz ani trochę niefunkcjonująca, miała rzędy pustych półek. Haki zwisały z sufitu, zapewne służyły do zawieszania mięsa.
Przystanąłem na chwilę, bo zauważyłem, że one się bujają. Poruszały się losowo, a ich ruchy był tak wolne i małe, że praktycznie niemożliwe do zauważenia. Stwierdziłem, że to przez dźwięk moich kroków odbijający się od ścian, więc zatrzymałem jeden z nich ręką, po czym ostrożnie puściłem, ale po chwili znów zaczął się bujać. Łazienki nie był w lepszym stanie, niż reszta. Tak, jak na Wyspie Skarbów, ktoś celowo rozwalił całe ceramiczne wyposażenie kokosami i innymi przyborami.
Na podłodze był jakiś centymetr zatęchłej, zjełczałej wody, wiec szybko stamtąd się oddaliłem. Dziwne było to, że wszystkie zlewy, muszle klozetowe (i bidety w łazienkach dla pań, tak, tam też poszedłem) kapały, ciekły, lub po prosty woda swobodnie z nich leciała. Logicznym było dla mnie że powinni odłączyć wodę już daaawno temu.
W ośrodku było bardzo dużo pomieszczeń, ale oczywiście nie miałem czasu zajrzeć do wszystkich. Tych kilka, do których zajrzałem, było równie zdemolowanych co reszta i nie spodziewałem się znaleźć tam czegokolwiek. Myślałem, że w jednym z pomieszczeń jest radio lub telewizor, bo wydawało mi się, że słyszę stamtąd jakąś rozmowę. Brzmiało jak szept, ale to pewnie mój oddech odbijający się echem albo znowu płynąca gdzieś woda, a mój umysł płatał mi figle. W każdym razie wydawało mi się, że słyszę coś takiego:
- No nie wierzę. - (krótka, niezrozumiała odpowiedź)
- Nie wiedziałem o tym, nie wiedziałem.
- Twój ojciec ci powiedział. - (niezrozumiała odpowiedź lub płacz)
Wiem, wiem, że to brzmi niedorzecznie. Tylko mówię, czego doświadczyłem, dlaczego pomyślałem, że coś się tam może dziać albo co gorsza, kilku włóczęgów się tam zaszyło i pewnie by mnie zadźgali. Znów przy drzwiach wejściowych Pałacu zdałem sobie sprawę, że nie znalazłem nic wartego uwagi i tylko zmarnowałem czas.
Gdy spojrzałem przez drzwi zauważyłem coś interesującego na dziedzińcu, co musiałem wcześniej przegapić. Coś, co było warte całego zachodu, nawet jeśli zrobiłbym tylko zdjęcie. Był tam bardzo realistyczny posąg pytona, długi na jakieś 25 metrów, wijący się wokół piedestału niedaleko centrum dziedzińca. Słońce już zaczynało zachodzić, więc światło padało na niego wprost idealnie, aby zrobić dobre zdjęcie. Podszedłem do pytona i strzeliłem fotkę. Stanąłem na palcach i zrobiłem następną. Podszedłem bliżej, żeby uchwycić szczegóły jego pyska. Powoli, jak gdyby nigdy nic, pyton uniósł głowę, spojrzał mi prosto w oczy, odwrócił się i ześliznął się z piedestału w trawę, w stronę drzew. Cały 25-metrowy wąż. Jego głowa dawno zniknęła w lesie zanim ogon w ogóle opuścił piedestał.
Disney wypuścił wszystkie ich egzotyczne zwierzęta na wolność. Na planie zauważyłem Reptilarium. Powinienem wiedzieć. Czytałem o rekinach na Wyspie Skarbów, i powinienem wiedzieć, że tutaj zrobią tak samo. Oniemiał, całkiem zgłupiałem. Chyba długo stałem z rozdziawionymi ustami zanim się ogarnąłem i wróciłem na Ziemię.
Mrugnąłem kilka razy i odsunąłem się od miejsca, gdzie był wąż, w stronę Pałacu. Nawet mimo faktu, że go już tu nie było, nie miałem ochoty ryzykować i wróciłem do Pałacu. Wziąłem kilka głębokich oddechów, wymierzyłem sobie kilka liści na otrzeźwienie. Rozejrzałem się za jakimś miejscem, gdzie mogę usiąść, bo moje nogi zachowywały się, jakby były z galarety. Oczywiście, że nie było gdzie usiąść. No chyba, że na dywanie z rozpitego szkła i liści albo na biurku, które pewnie zaraz by się załamało. Widziałem schody niedaleko głównego korytarza Pałacu, więc zdecydowałem się usiąść na nich i poczekać, aż poczuję się lepiej.
Schody był dość daleko od frontu budynku, więc były dość czyste, w zasadzie zbierały tylko kurz. Zdjąłem metalową tablicę ze ściany, znów z napisem OPUSZCZONY PRZEZ DISNEYA, do którego już zdążyłem przywyknąć. Położyłem ją na schodach i usiadłem na niej, żeby się zbytnio nie pobrudzić. Schody prowadził w dół, do piwnicy. Używając lampy aparatu, jako improwizowanej latarki, zdołałem dostrzec, że schody kończyły się metalowymi drzwiami zamkniętymi na kłódkę.
Znak na drzwiach... taki prawdziwy znak... TYLKO MASKOTKI! DZIĘKUJĘ!. Zebrałem się w sobie, z dwóch powodów. Po pierwsze, miejsce tylko dla maskotek z pewnością zawierało coś interesującego... Po drugie, kłódka była na swoim miejscu. Nikt tam nie wchodził. Ani wandale, ani rabusie, nikt. Było to jedyne miejsce, które mogłem naprawdę zwiedzić i znaleźć coś wartego sfotografowania, pożyczenia. Przybyłem do Pałacu zgadzając się ze sobą, że wzięcie czegoś stąd nie będzie niczym złym, bo przecież to miejsce jest opuszczone.
Sforsowanie kłódki nie zajęło mi dużo czasu. Chociaż nie. Nie zajęło dużo czasu oderwanie metalowej płytki, do której kłódka była przyczepiona. Czas i rdza zrobiły swoje, udało mi się odgiąć płytkę i wyrwać śruby ze ściany - widocznie nikt wcześniej o tym nie pomyślał albo nie był w stanie tego zrobić. Miejsce tylko dla maskotek było zaskakującą i bardzo miłą odmianą w porównaniu do tego, co już widziałem.
Po pierwsze, co druga lub co trzecia lampa jarzeniowa jeszcze działała, nawet jeśli migała i gasła co chwilę.
Po drugie, niczego nie ukradziono albo zniszczono, chociaż czas już zrobił swoje. Na stołach był notatniki i długopisy, były też zegary... nawet zegar czasu pracy pełny podbitych kart pracowników. Krzesła stały porozrzucane po pokoju. Był nawet pokój wypoczynkowy ze starym, zamocowanym na stałe telewizorem i już dawno spleśniałe jedzenie i napoje na półkach. Było jak w jakimś post-apokaliptycznym filmie, gdzie wszystko zachowało się w stanie sprzed ewakuacji.
Gdy tak chodziłem krętymi korytarzami miejsca tylko dla maskotek, widoki stawały się coraz bardziej interesujące. Biurka i stoły były powywracane, kartki papieru porozrzucane i prawie przyrośnięte do brudnej podłogi, a pleśń już prawie całkiem zasłaniała czerwoną wykładzinę. Wszystko wydawało się kruche. Cokolwiek z drewna rozpadało się, gdy przyłożyłem nawet niewielką ilość siły, ubrania wiszące na wieszakach w jednym z pomieszczeń po prostu się rozpruwały, gdy tylko je dotknąłem. Najbardziej denerwowało mnie to, że światło było coraz rzadsze, a coraz mniej lamp działało im dalej zagłębiałem się w wilgotne, ciemne korytarze tego miejsca.
W końcu dotarłem do drzwi w czarno-żółte paski z napisem PRZYGOTOWANIE POSTACI 1. Drzwi nie były otwarte. Wywnioskowałem, że pewnie tutaj trzymali kostiumy i zdecydowanie chciałem mieć zdjęcie tego cuchnącego burdelu. Jakbym się nie starał, drzwi stały nieruchomo. Tak było dopóki się nie poddałem i nie zacząłem wracać. Usłyszałem ciche kliknięcie, a drzwi otworzyły się powoli z piskiem.
W środku było kompletnie ciemno. Czarno. Użyłem lampy aparatu, żeby poszukać włącznika światła przy drzwiach, ale nie było tam nic. Kontynuowałem poszukiwania, moje podekscytowanie zniszczyło głośnie elektryczne brzęczenie. Rzędy świateł nade mną nagle się zapaliły, migocząc jak wszystkie inne, które minąłem. Chwile potrwało, zanim moje oczy się przyzwyczaiły i wyglądało na to, że światło będzie coraz jaśniejsze, aż eksplodują świetlówki... ale właśnie, kiedy myślałem, że osiągną najjaśniejsze stadium, światła lekko przygasły i się ustatkowały.
Pokój był taki, jak sobie wyobraziłem. Różne kostiumy Disneya wisiały na ścianach, tak upchane i nagromadzone, że wyglądały jak rysunkowe zwłoki zwisające z niewidzialnej pętli. Było pełno strojów skórzanych i innych lokalnych na wieszakach z tyłu. To, co wydało mi się dziwne i co chciałem od razu sfotografować, to kostium Myszki Miki na środku pokoju. W przeciwieństwie do innych przebrań, leżał na podłodze na plecach, jak ofiara morderstwa. Futro na stroju było przegniłe i liniało, tworząc łyse łaty. Jeszcze dziwniejsza była kolorystyka kostiumu. Wyglądała, jak negatyw oryginalnej Myszki Miki. Czarny w miejscu białego i biały w miejscu czarnego. Czerwone elementy jego stroju były niebieskawe.
Widok był na tyle odpychający, że zostawiłem robienie zdjęć na sam koniec. Zrobiłem zdjęcie kostiumów wiszących na ścianie. Od góry, od dołu, z boku, aby pokazać wszystkie te wstrętne, rysunkowe twarze, niektórym brakowało plastikowych oczu. Wtedy postanowiłem upozorować scenę. Położyć jedną z tych przemoczonych głów na śliskiej, brudnej podłodze. Sięgnąłem po głowę kostiumu Kaczora Donalda i ostrożnie ją zdjąłem, żeby mi się czasem nie rozpadła w rękach. Spojrzałem na wielkooką twarz butwiejącej głowy, usłyszałem głośne stuknięcie i aż podskoczyłem przestraszony.
Spojrzałem w dół na swoje stopy, między nimi była ludzka czaszka. Wypadła z głowy maskotki i roztrzaskała się koło moich butów; została tylko pusta twarz i żuchwa, patrzyły na mnie. Rzuciłem natychmiast głowę Kaczora, i jak się pewnie spodziewaliście, udałem się w stronę drzwi. Stanąłem w drzwiach i spojrzałem jeszcze raz na czaszkę na podłodze.
Muszę zrobić zdjęcie.
MUSZĘ, z jakiegokolwiek, nawet śmiesznego powodu.
Muszę mieć dowód tego, co się stało, zwłaszcza, że Disney jakoś się wywinął.
Nie miałem wątpliwości, od samego początku, że nawet jeśli to było karygodne zaniedbanie, to Disney był za to ODPOWIEDZIALNY.
Wtedy Miki, jego negatyw, przeciwieństwo Mikiego na środku podłogi, zaczął się podnosić. Najpierw usiadł, potem wstał, kostium Myszki Miki... lub cokolwiek w nim było, stało w centrum pomieszczenia, jego sztuczna twarz była wpatrzona prosto we mnie, ja tylko mamrotałem w kółko Nie...nie...nie...nie... Z roztrzęsionymi dłońmi, sercem, które prawie wyrywało się z klatki piersiowej i nogami, które znów miałem jak z waty, uniosłem aparat i wycelowałem obiektyw w to stworzenie, które teraz tylko na mnie patrzyło. Wyświetlacz aparatu pokazał tylko martwe piksele w miejscu, gdzie stała ta kreatura. Dokładna sylwetka kostiumu Myszki Miki. Aparat trząsł mi się w rękach rozmazując martwe piksele, mącąc kontury Mikiego na wyświetlaczu. Nagle aparat padł. Był... popsuty. Znów spojrzałem na kostium Myszki Miki.
- Hej - powiedział cichym, perwersyjnym, ale idealnie odwzorowanym głosem Myszki Miki - Chcesz, żebym zdjął głowę?
Zaczęło ściągać swoją głowę, swoimi niezdarnymi, zakutymi w rękawiczki palcami, zaczynając od szyi, szarpiącymi, niecierpliwymi ruchami podobnymi do ruchów rannego człowieka próbującego wydostać się ze szczęk drapieżnika... Po jego karku zaczęła spływać krew... dużo krwi... Dużo gęstej, grudkowatej, żółtej krwi...
Odwróciłem się i usłyszałem odrażający odgłos rozrywanego ubrania i ciała... w głowie miałem tylko, aby się stąd wydostać. Nad drzwiami tego pomieszczenia zobaczyłem ostatnią wiadomość, wyrytą w metalu kością lub pazurem... OPUSZCZONY PRZEZ BOGA.
Nigdy nie widziałem zdjęć z aparatu.
Nigdy nic o tym nie napisałem.
Uciekłem z tego miejsca, żeby nie zwariować, już wiem czemu Disney nie chciał, aby ktokolwiek wiedział o tym miejscu.
Nie chcieli, żeby ktoś taki jak ja się tam dostał.
Nie chcieli, żeby coś takiego się stamtąd wydostało.
tłumaczenie dzięki Lestatt Gaara z paranoir.
__
kolejna część TUTAJ
